Mogłem łyknąć z tobą ten kwas. [2/?]

Nie chce mi się zwlekać z czekaniem na publikację, bo i tak nikomu na tym nie zależy poza paroma wyjątkami. Ten rozdział jest znacznie radośniejszy - w pewnym stopniu - i jedynym ostrzeżeniem jest ogólny motyw próby samobójczej Jongdae oraz dalsze wzmianki o narkotykach. Również emocjonalna trauma, ale to chyba oczywiste. Dodam, że można odczuć w tej części moją bezwstydną miłość do Jeju - spodziewajcie się tego i w kolejnych rozdziałach, ponieważ cała historia jest taką trochę odrobinę okazją dla mnie na przelanie swoich wspomnień z mojej podróży.

Słów: 3913.

Rozdział 2.

Jongdae nigdy nie był na Jeju. Jedna z rodzin zastępczych zabrała ich kiedyś na krótką wycieczkę do Seulu, kiedy byli jeszcze dziećmi, ale to wszystko jeśli chodzi o jego podróże. Jedyne miejsce, które tak naprawdę znał to szary i nostalgiczny Busan. Jongdeok, z drugiej strony, podróżował co chwila. Wiecznie szukając niezależności, wydawał wszystkie zarobione pieniądze na spontaniczne wycieczki, o których potem opowiadał godzinami i Boże jak Jongdae uwielbiał słuchać o szalonych kierowcach, przytulnych hostelach i widokach, których żadne słowa nie potrafiły opisać. Jongdeok był bezwstydnie zakochany w ich kraju i obiecywał, że gdy tylko Jongdae będzie pełnoletni, to zabierze go wszędzie. Zawsze przyrzekał pokazać mu Daejeon - miejsce, w którym się urodzili, a którego Jongdae tak naprawdę nie poznał.
Uśmiechnął się smutno na myśl o swoim bracie. Jongdae nigdy nie pojechał do Daejeon.

Nawet z biletem lotniczym w jednej dłoni i uchwytem od walizki w drugiej, podróż na Jeju wciąż wydawała mu się marzeniem nie do spełnienia. Wyspa, którą “znał” to jedynie obraz, który widział w dramie “Paradise Ranch” oraz jakichś starych teledyskach, lecz i tak był podekscytowany. Historie o tym miejscu powtarzały nieustannie tę samą rzecz: jest tu pięknie, jest tu mnóstwo zieleni oraz powietrza i od razu chce się żyć. Jongdae miał szczerą nadzieję, że znowu poczuje chęć do życia.

Choć lot był krótki, Jongdae zaskoczył sam siebie i pozwolił sobie zasnąć na tę niecałą godzinę. Musiał przetrzeć kilkakrotnie oczy, kiedy po wylądowaniu zabrakło mu słów na widok rozpościerający się za ogromnymi szklanymi oknami. Niekończący się błękit morza sprawił, że opadła mu szczęka, a oczy rozszerzyły się maksymalnie. Kilka białych punktów sunęło powoli po niewzruszonej tafli, a promienie słoneczne tworzyły gdzieniegdzie oślepiające punkty światła. Nie miał pojęcia, że lotnisko znajduje się tak blisko wody i dopiero teraz zdał sobie sprawę, że Jeju tak naprawdę jest niewielkie. To był dopiero początek, ale Jongdae już był zakochany w tym miejscu. Nie mógł się doczekać, aż zobaczy resztę wyspy.
Rozglądał się po swoim otoczeniu i mimowolnie się uśmiechał. Po niezliczonych tygodniach spędzonych praktycznie w łóżku i latach duszenia się w Busanie, wszystko inne wydawało mu się nad wyraz piękne. Jeśli tak miał się czuć podczas całej terapii to wizja odwyku nie wydawała mu się już taka straszna. Może to rzeczywiście zadziała. Jongdae w zasadzie od ponad dwóch tygodni był czysty i nie czuł głodu. Niekoniecznie był przyzwyczajony do stanu całkowitej trzeźwości i przejrzystej świadomości, ale nie odczuwał już niekontrolowanej potrzeby wbijania w siebie igieł i łykania tabletek. To dobry znak, tak usłyszał w poradni przed wylotem.

Zanim Jongdae mógł się udać na Jeju, jego obowiązkiem było oczyszczenie się i tego właśnie dokonał - pod odpowiednim nadzorem i ze wsparciem przyjaciół. Nie było to łatwe. Być może nawet było to najtrudniejszą rzeczą, jaką musiał zrobić w całym swoim życiu. Pożerająca go od środka potrzeba zagłuszenia czymś bólu i myślenia pokonywała go przez pierwsze dni, doprowadzając go do histerii i niepohamowanego szału. Nie miał pojęcia jak często krzyczał i szlochał i błagał o ulżenie mu w bólu. Choć jedna strzykawka, jedno ukłucie, jeden strzał. Potrzebował tego cholernie. Kiedy z rzadkich jednorazowych dawek powoli dostawał po jednej dziennie, aż ostatecznie odebrano mu wszystko - był przekonany, że zejdzie z szoku. Nie potrafił zapanować nad reakcjami swojego organizmu, który chcąc chronić Jongdae od środka, buntował się i przypominał mu o wszystkim, czego się dopuścił. Sukcesem po czasie było spożycie przez Jongdae stałego pokarmu i podniesienie się z łóżka o własnych siłach.

Kiedy Jongdae odważył się opowiedzieć swoim przyjaciołom o wszystkim, co czuł i co w nim siedziało - nie był pewien, czy była to dobra decyzja. Jeśli już zacznie, nie będzie odwrotu i bał się, tak piekielnie bał się ich sądu i zawodu i sam nie wiedział jeszcze czego. Nie potrafił mówić o swoich problemach, nie umiał ubierać ich w słowa. Pewnych emocji, pewnych doświadczeń nie chciał w ogóle pamiętać i wolał negować, zrzucając w ciemny kąt umysłu, by nikt nie wiedział, co jest sednem tego wszystkiego. Przyznał się jednak ostatecznie, że jego wypadek samochodowy był świadomym targnięciem się na własne życie, a nie niefortunnym zdarzeniem. Opowiedział o odnalezieniu Zitao, o jego planie dramatycznego odejścia, w który Jongdae postanowił się włączyć i o swoim pierwszym strzale heroiny, który drugi chłopak wykonał na nim własnoręcznie i z prawdziwym uczuciem. Jego przyjaciele przyjęli to lepiej niż się spodziewał i to dodało mu motywacji by dodać do swojej opowieści więcej konkretnych powodów, ale nie było to łatwe przeżycie. Jongdae wiedział, widział po ich twarzach i reakcjach, że zawiódł i to kompletnie. Nie zaowocowało to jednak w odrzuceniu go, a w jeszcze większym wsparciu. Jongdae dawno nie czuł się tak niewdzięczny i winny, ale miał świadomość, że sobie na to zasłużył. Podjął decyzję zabicia się, co mu się nie udało i musiał przeżyć teraz wszystkie konsekwencje związane z tym wyborem i efektami, które dotknęły go bezpośrednio potem. Zgodził się na terapię odwykową i zaakceptował pomysł wysłania go w miejsce, w którym miał rzekomo odzyskać miłość do życia.

Nie ukrywał, że był przerażony. Nie wiedział czego się spodziewać, a wizja spowiadania się ze swoich najgorszych grzechów przed obcymi ludźmi była dla niego czystą abstrakcją. Nie miał pojęcia jak ze swoją niezdolnością do mówienia o własnych uczuciach miał otworzyć się przed innymi, by byli w stanie mu pomóc, ale nie zamierzał z tego zrezygnować. Nie w tym momencie, nie na tym etapie leczenia, nie, kiedy był już tak blisko mety. Był to winny swoim przyjaciołom. Był to winny samemu sobie.

Po dłuższym wypatrywaniu jego oczom ukazała się starsza pyzata kobieta, trzymająca w jednym ręku kartkę papieru z jego imieniem, a w drugiej reklamówkę pełną mandarynek. Uśmiechała się do niego tak szeroko i tak ciepło, że Jongdae mimowolnie pochłonął bijącą od niej pozytywną energię natychmiast.

-  Zgaduję, że jesteś naszym Jongdae - odezwała się radosnym głosem, kiedy podszedł do niej i skłonił się nieznacznie.

- Dzień dobry. Tak, to ja.

- Nazywam się Gyeongja, ale wszystkie moje dzieci zwracają się do mnie eomma.

- Wszystkie...dzieci? - Jongdae spytał niepewnie, przekrzywiając lekko głowę. Gyeongja zachichotała.

- Tak Jongdae. Od dziś jesteś moim synem - odparła, jak gdyby była to najzwyklejsza rzecz na świecie. Jongdae otworzył usta, by coś powiedzieć, lecz zasadniczo nie wiedział, co teraz roiło się w jego głowie. Jego myśli zaczęły uciekać w zakamarki przeszłości, a serce zakuło go boleśnie, przez co odwrócił od kobiety wzrok i zaczął szukać jakiegokolwiek innego punktu zaczepienia w otoczeniu. - Wszystko w porządku Jongdae-ya? Nie śpiesz się, jeśli nie jesteś do tego przyzwyczajony. Po przekroczeniu progu naszego domu wszyscy stają się rodziną, ale nikt nie będzie cię zmuszał, byś zwracał się do mnie w ten sposób, rozumiesz? Masz się czuć jak najlepiej - położyła swoją pulchną dłoń na jego ramieniu i obdarzyła go uśmiechem. Coś wewnątrz niego zawrzało. To było miłe.

- Rozumiem. Dziękuję - przytaknął głową i odwzajemnił nieznaczny uśmiech, a gdy Gyeongja zabrała dłoń, westchnął ciężko, starając się zignorować kolejne bolesne ukłucie wewnątrz. To nie był niepożądany dotyk.

- Tylko za żadne grzechy nie nazywaj mnie halmeonim, bo się pogniewamy.

Tym razem to Jongdae zachichotał.

- Tak jest!

Jak się okazało - miejsce, w którym Jongdae miał spędzić najbliższe miesiące znajduje się dość daleko od lotniska i centrum, na wzniesieniach w głębi wyspy. W autobusie Gyeongja opowiedziała mu o jego przyszłym pokoju, o bezpańskich kotach, które kręcą się po farmie od czasu do czasu oraz o labiryntach mandarynek i idealnych pagórkach do oglądania zachodów słońca. Jej zasadą było pozwalanie nowym dzieciom na poznanie się z resztą naturalnie i po swojemu, dlatego o mieszkańcach farmy nie pisnęła ani słowem. Jongdae nie ukrywał, że był ciekawy z jakimi ludźmi dane mu będzie dzielić dach nad głową, ale nie naciskał i zajadał się mandarynkami, które mu podarowała. Nie pamiętał, kiedy ostatni raz jadł coś tak dobrego. W zasadzie nie pamiętał już jak to jest jeść coś dla przyjemności, a nie z konieczności.
Po niecałej godzinie jazdy wysiedli na drodze, która Jongdae wydała się środkiem pustkowia. Wokół znajdowały się wyłącznie zielone pola, sady i wzniesienia - całkowite przeciwieństwo bruku i szarości Busanu. Serce mimowolnie zabiło mu mocniej. Historie o wyspie nie kłamały.

- Tam na końcu tej ścieżki jest nasz dom - Gyeongja wskazała na gruntową dróżkę na wprost nich i ruszyła powolnym krokiem przed siebie, wskazując dłonią na Jongdae, by podążał za nią. Wykonał posłusznie polecenie, idąc za nią nieśpiesznie i rozglądał się po okolicy, wchłaniając obrazy oczami, a powietrze całym sobą. Nawet powietrze było tutaj wspaniałe.

- Eomma!  - obcy głos dotarł do jego uszu i dostrzegł on po chwili dwie postacie zbliżające się w ich stronę.

- Lu-ya, Xing-ya! Przywitajcie nowego brata - Gyeongja uśmiechnęła się do chłopaków, po czym kiwnęła głową w stronę Jongdae i puściła mu oczko. Nie bój się, powiedziała bezgłośnie. Jongdae odetchnął i podrapał się niezręcznie po karku, kiedy zwrócił się w ich stronę.

- Jestem Jongdae. Miło mi, em, was poznać.

- Jongdae, cześć! Jestem Lu.

- Witaj w domu! Nazywam się Yixing, ale mów mi Xing, tak na mnie wołają tutaj. Choć w sumie to i tak jest mi obojętnie.

- Uhm, ok - Jongdae kiwnął głową, wchłaniając nowe informacje. -  Naprawdę nazywasz się Lu? - spojrzał na wspomnianego przez siebie chłopaka, na co ten wzruszył ramionami.

- Nie, to moje nazwisko.

- Lu-ge nienawidzi swojego prawdziwego imienia, więc lepiej nazywaj go Lu - Yixing wskazał na chłopaka obok siebie z lekkim uśmieszkiem. Lu przewrócił oczami.

- Nie musimy się teraz nad tym roztrwaniać Xing.

- Wiem, ale kocham się z tobą przekomarzać - Yixing szturchnął Lu biodrem, po czym znowu zwrócił się w stronę Jongdae - Jak podróż na Jeju? Leciałeś z Busanu, tak? Eomma nie chciała nam nic powiedzieć. Głupie zasady.

- Tak, przyleciałem z Busanu i przespałem cały lot - Jongdae nawet nie zauważył, kiedy na jego twarzy pojawił się uśmiech - Za to droga z lotniska tutaj była naprawdę fascynująca. To miejsce jest przepiękne.

- Meh, po pewnym czasie się nudzi - Lu machnął nonszalancko ręką, na co Gyeongja fuknęła pod nosem. Yixing i Lu wybuchnęli śmiechem, a Gyeongja przywdziała grymas na twarzy, choć widać było, że tylko udaje. Przyglądając się temu, Jongdae zamrugał oczami w niedowierzaniu. Skąd ci ludzie mieli w sobie tyle radości? Czy to zasługa tego miejsca?

- Cieszę się, że tu jestem - powiedział automatycznie, nie zdając sobie sprawy z tego, że te słowa opuszczają jego usta. Lu i Yixing wymienili spojrzenia, a Gyeongja po raz kolejny tego dnia położyła dłoń na jego ramieniu i ścisnęła je lekko.

- My też się cieszymy Jongdae-ya - uśmiechnęła się do niego ciepło, a fala nadziei na lepszą przyszłości zalała go w całości. - Wejdźmy do domu, jest jeszcze kilka osób, które musisz poznać - poklepała go po plecach i ruszyła przed siebie. - Kto dzisiaj gotował?

- Sehun! - Yixing poinformował i zaczął biec przed siebie - Każę mu zaraz odgrzać kimchi jiggae. Wyjątkowo mu dzisiaj wyszło. Jesteś głodny Dae?

Jongdae nie zdążył odpowiedzieć na pytanie, zaskoczony nagłym zdrobnieniem własnego imienia, kiedy Yixing bez czekania popędził przed siebie i zniknął za bramą od farmy. Lu podążył tuż za nim, krzycząc coś w języku, który Jongdae rozpoznał jako chiński. Zrozumiał w tym momencie, że z pewnością nie będzie mu brakowało wrażeń w tym miejscu.

- Zaskoczony? - Gyeongja spytała po chwili.

- Ech? - Jongdae zamrugał oczami, wyrwany z zamysłu. - Uhm, odrobinę. Oczekiwałem nieco innych ludzi.

- Jakich dokładnie?

- Nie wiem. Mniej rado--Nie wiem. Zmęczonych. Wyniszczonych? - Jongdae podrapał się po karku, uciekając od wzroku kobiety, choć sam nie wiedział dlaczego. - Nie spodziewałem się po nich tyle życia - przyznał szczerze.

- Kiedy Lu i Xing dołączyli do rodziny, byli zupełnie inni. Byli wyniszczeni, jak to poetycko ująłeś - uśmiechnęła się nieznacznie. - Nie martw się. I z tobą będzie w porządku. Dotarłeś aż tutaj, a to oznacza, że najgorsze za tobą, prawda?

Jongdae spojrzał na kobietę i zastanowił się, ile trudnych ludzi takich jak on miała już pod swoim dachem. Czy historie zrujnowanych osób dalej krążyły w jej umyśle, czy może jednak potrafiła w jakiś sposób zapomnieć o tych dramatach wraz z odejściem przypadków, które udało się uratować, w celu zrobienia miejsca na kolejne? W jednej chwili ta pełna pozytywnych wibracji starsza pani wydała mu się kimś naprawdę wyjątkowym, ale i niezwykle zmęczonym. Choć jej oczy się uśmiechały, dostrzegał on w nich nieskończoną mądrość i doświadczenie - pełne cierpienia, ale i walki. Przez jego umysł przemknęła myśl, że choć minęło zaledwie kilka godzin od kiedy zna tę kobietę, Jongdae ufa jej już ze swoim życiem w stu procentach.

- To prawda - odparł krótko. - Mam nadzieję, że i ja znowu zacznę żyć.

Gyeongja uśmiechnęła się szerzej i pogłaskała go delikatnie po policzku.

- I tak będzie Jongdae-ya. Po to tu jesteś. A teraz chodźmy do środka, reszta pewnie się niecierpliwi by cię poznać.

Jongdae w zasadzie nie wiedział, czego miał się spodziewać po swoim “ośrodku leczniczym”, ale to co ukazało się jego oczom, zdecydowanie nie było tym, co sobie wyobrażał. Był to najzwyklejszym dom rodzinny nieco większych rozmiarów. Wystrój wnętrza był dość tradycyjny, jeśli nawet nie staroświecki, ale gdzieniegdzie dostrzec można było ślady zamieszkiwania tego miejsca przez osoby młodej generacji. Na samym już progu przywitał go przyjemny zapach zupy z kimchi i lekki chłód nastawionej klimatyzacji. Jongdae poczuł jak kąciki ust unoszą mu się automatycznie w uśmiechu i pozwolił sobie na głęboki wdech.

- Jongdae! - Yixing pojawił się znikąd i pomachał dłonią przed jego twarzą - Jedzenie już czeka. Sehun się denerwuje, bo my jesteśmy już przyzwyczajeni do jego gotowania i martwi się, że ci nie posmakuje. W razie czego spróbuj udawać, dobrze?

Jongdae pokiwał głową i odgonił wspomnienie oszukiwania Kyungsoo.

- To nie będzie problemem.

- Cudownie. Lu weźmie twoje rzeczy do twojego pokoju, a ty chodź do kuchni. Jongin też już tam czeka.

- Najpierw niech umyje ręce po podróży - Gyeongja upomniała z uśmiechem. Yixing machnął ręką.

- Może to zrobić w zlewie - zaśmiał się lekko i złapał Jongdae pod ramię, ciągnąc go w stronę drzwi, które musiały być wejściem do kuchni.  - No chodź! Eomma robi najlepsze ciastka rybne na wyspie, przyrzekam.

Jongdae pozwolił Yixingowi by go pociągnął. Był w sumie zaskoczony swoim zachowaniem. Spodziewałby się po sobie większego skrępowania przy tak nadmiernej uwadze, a jednak coś wewnątrz podpowiadało mu by odpuścić wahania i po prostu się dostosować. Jongdae normalnie krępowałby się bardziej. Byłby oporny i nieufny, może nawet poprosiłby o zostawienie go w spokoju, żeby mógł odpocząć w ciszy od interakcji międzyludzkich. Nie mógł się jakkolwiek na to zdobyć. Po raz pierwszy od bardzo dawna poczuł się chciany i było to niewyobrażalnie budujące.

W kuchni przywitały go uśmiechy na kolejnych dwóch obcych mu twarzach. Yixing podszedł do bladego chłopaka w fartuchu kuchennym oraz chłopaka o ciemniejszej karnacji, który siedział przy stole i wpatrywał się w Jongdae z zainteresowaniem.

- Oto i on. Nasz Jongdae - zawołał z radością. - A to jest Sehun i Jongin - wskazał odpowiednio na dwójkę chłopaków.

- Cześć.

- Hej!

- Cześć, miło mi was poznać i dziękuję za przyjęcie - Jongdae po raz kolejny tego dnia przyłapał się na uśmiechu. Powoli tworzył nowe nawyki.

- Odgrzałem ci jiggae, jeśli jesteś głodny - Sehun powiedział nieśmiało.

- Oczywiście, że jest! - Yixing żachnął się, nim Jongdae zdołał odpowiedzieć - Eomma nafaszerowała go mandarynkami po drodze, ale jestem pewien, że nie zjadł nic poza tym. Prawda?

Jongdae podrapał się po karku i skrzywił niezręcznie. Yixing miał rację.

- Uhm...Z chęcią zjem.

Sehun rozpromienił się, choć wciąż nieco nieśmiałymi ruchami postawił przed nim miskę z zupą i kilka miseczek z banchanami. Zapach był zniewalający i Jongdae musiał to przyznać Yixingowi - ciastka rybne były naprawdę pyszne, gdy wsunął jedno do ust pałeczkami. Zupa Sehuna też była smaczna. Może nie był to ten smak, do którego przyzwyczaił go Kyungsoo, ale jadło się ją z rozkoszą tak czy inaczej.

- To jest naprawdę dobre, dziękuję - pochwalił z uśmiechem. Jongin poklepał Sehuna po plecach i zachichotał.

- Nasz Hunnie robi postępy.

- Miałeś mnie tak nie nazywać - Sehun burknął pod nosem, ale na jego twarzy i tak zawidniał uśmiech, po czym zwrócił się w stronę Jongdae - Mogę spytać ile masz lat?

- Dwadzieścia pięć w tym roku.

- Wow, to jesteś Jongdae hyung! - Jongin zawołał.

- Jak zwykle jesteśmy najmłodsi Jongin - Sehun skrzyżował ramiona na piersi i wydął dolną wargę - Przynajmniej Soojung jest młodsza.

- Tak, o kilka miesięcy, nie ciesz się tak - Jongin pokręcił głową - Między nami i tak ty jesteś młodszy - wytknął Sehuna palcem, na co ten zmarszczył brwi i odwrócił się do niego tyłem. Yixing przez cały ten czas przyglądał się im i uśmiechał.

- Myślałem, że z tym skończyliście - powiedział. - A w ogóle gdzie ona jest?

- Gdzie ty wczoraj byłeś myślami na zebraniu hyung? Soojung pojechała do Seulu do swojej siostry - Sehun rzucił i jednocześnie zebrał puste miseczki ze stołu. Jongdae kiwnął lekko głową w podzięce.

- Och, rzeczywiście, wspominała o tym. No to Jongdae pozna naszą siostrę dopiero za kilka dni - Yixing spojrzał w jego stronę. - Soojung to prawdziwa księżniczka, ale idzie ją pokochać.

- Oi! - Jongin zawołał urażony.

- Przepraszam - Yixing uśmiechnął się złośliwie - Soojung to księżniczka Jongina.

- I Sehuna - Jongin dodał.

- I Sehuna - Yixing poprawił się, a Sehun parsknął głośno. Przez cały ten czas Jongdae próbował przyswoić informacje i nie zgubić się po drodze, zaatakowany nadmiarem nowych rzeczy do zapamiętania. Nie miał pojęcia czy jutro będzie w stanie połączyć powiązania jednych z drugimi, ale liczył na zrozumienie w razie ewentualnej porażki. Uczucie niespodziewanego spokoju i radości zawitało w zakamarkach jego serca, przyjęte przez niego z otwartymi szeroko ramionami.

- Nie rozumiem połowy rzeczy, które mówicie - przyznał z uśmiechem.

- Nie martw się. Nadgonisz z czasem - głos Lu dotarł do jego uszu niespodziewanie i chłopak pojawił się tuż obok Yixinga chwilę potem - Twoje rzeczy są w twoim pokoju, ale musiałem zrestartować program klimatyzacji i otworzyć tam okno, bo zrobił się zaduch. Odkąd się zwolnił to w sumie tylko tam posprzątaliśmy i dzisiaj zmieniliśmy pościel, a tak to nikt tam nie zaglądał i trochę brakuje tam życia.

- Rozumiem, dziękuję. Kto mieszkał tam wcześniej?

Lu i Yixing skrzywili się, a Sehun westchnął głośno. Jongdae zrozumiał, że musiał rozdrapać w tym momencie świeżą ranę, przez co zganił się w myślach.

- To trochę świeża sprawa - Jongin powiedział po chwili. Jego głos brzmiał tak samo jak wcześniej, ale ewidentnie nie czuł się komfortowo - Może później hyung.

- Oczywiście. Przepraszam.

- Nie przepraszaj, to nie twoja wina - na twarzy Lu znów pojawił się uśmiech - Zaprowadzę cię jak będziesz gotowy.

Pokój Jongdae znajdował się na piętrze w drugich drzwiach po lewo. Były to najprawdopodobniej najprzytulniejsze cztery ściany w jakich miał okazję się znaleźć i bez zawahania rzucił się na łóżko z głośnym westchnieniem. Czy to było prawdziwe? Nie mógł w to do końca uwierzyć.

- To jest niebo - powiedział na głos.

- Nieba doświadczysz jak zjesz naleśniki Soojung - Lu zachichotał, oparty o framugę drzwi - Dasz sobie radę sam?

- Tak, dziękuję Lu-ge.

- Lu-ge! - Lu uśmiechnął się szeroko - Podoba mi się to, już cię lubię Dae. W razie czego mój i Xinga pokój jest naprzeciwko twojego, ale zasadniczo to każdego możesz zawołać. Idę zmyć naczynia, bo dziś moja kolej - dodał niechętnie i pomachał na odchodnym, przymykając lekko drzwi, za co Jongdae był mu niezmiernie wdzięczny. Nienawidził otwartych drzwi.
Zajął się oglądaniem pokoju i rozpakowywaniem swoich rzeczy. Nie było tu za wiele, ale odpowiadało mu to. Czuł się jak we własnym mieszkaniu, choć panowały tutaj zupełnie inne warunki. Ściany miały ciepłą barwę pomarańczy, a widok za oknem pokazywał rząd małych drzewek zamiast brudnych budynków. Jedyne dźwięki, które dochodziły do jego uszu to stłumione głosy mieszkańców domu dochodzące z dołu i cykanie świerszczy z zewnątrz. Przez otwarte na oścież okno wpadało ciepłe wieczorne powietrze z dworu i Jongdae zaciągnął się mocno. To był zapach natury.
Upchał kilka zestawów swoich ubrań w szuflady od komody i wyłożył kupkę swoich drobiazgów na biurku naprzeciw łóżka. Taeyeon i Baekhyun podarowali mu cyfrową ramkę, która co paręnaście minut zmieniała zdjęcia - były to zdjęcia każdego z ich grupki, kilka indywidualnych i kilka wspólnych. Na każdym z nich Jongdae dostrzegł pustkę w swoich oczach i obiecał sobie, że na kolejnym wspólnym zdjęciu ze swoimi przyjaciółmi postara się o uśmiech.

Usłyszał słabe pukanie i odwrócił się w stronę drzwi. Gyeongja zaglądała przez szparę z uśmiechem.

- Jak się czujesz Jongdae-ya?

- Dawno nie czułem się tak dobrze - powiedział zgodnie z prawdą. Kobieta rozpromieniła się od razu i weszła w całości do pokoju.

- Poznałeś się już ze swoim nowym rodzeństwem?

- Tak - przytaknął. - Choć jeszcze trochę zajmie mi przyzwyczajenie się do tego całego...bycia rodzeństwem. To dla mnie coś nowego.

- Rozumiem. Jesteś jedynakiem?

Jongdae spuścił wzrok. Wiedział, że to było niewinne pytanie, ale wciąż bolało. Gyeongja najwyraźniej zrozumiała.

- Soojung wróci za kilka dni to będziemy w komplecie - powiedziała radośnie, bezproblemowo zapominając o swoim poprzednim pytaniu. - Popłyniemy wtedy na Udo. Mają tam najlepsze lody mandarynkowe na świecie.

- Nie mogę się doczekać w takim razie. Te mandarynki są przepyszne.

- Jeśli masz ochotę to możesz przejść się do sadu i sprawdzić, czy są jakieś do zebrania.

- Mógłbym?

Gyeongja zaśmiała się ciepło.

- Oczywiście, że tak. To teraz twój dom i twój ogród, a więc i twoje mandarynki. Możesz przynieść też trochę do domu, to będzie na sok do śniadania.

Jongdae podekscytował się. Był jeszcze nastolatkiem, kiedy ostatni raz miał szansę kręcić się po ogrodzie z okazji Dnia Ziemi w liceum. Do dzisiaj nie wiedział nawet, że tak mu było tęskno za naturą. Po wysłuchaniu instrukcji jak dojść do sadu bez niepotrzebnego gubienia się, ruszył pędem z domu, wdychając po drodze świeże powietrze głębokimi oddechami. Zalążki słońca chowały się już za horyzontem, ale na zewnątrz wciąż było gorąco i przyjemnie. Nie rozumiał, dlaczego to wszystko tak na niego działało, ale marzył by ten stan nie znikał. Ta swoboda w oddychaniu i rozmawianiu była wręcz błogosławieństwem.

Przechodząc między drzewami zastanawiał się, czy i dla niego jest szansa by zmienić się tak jak Yixing i Lu. Nie wiedział jak zachowywali się wcześniej, ale teraz wydawali mu się okazami radości z życia. Jongin i Sehun też zdawali mu się normalni. Nie chciał oceniać ich po pozorach i pierwszym wrażeniu, ale nie potrafił tego kontrolować. Nadzieja urosła w nim nad wyraz szybko. Przyjechał tu z poleceniem polepszenia się i odczuł teraz jak bardzo tego pragnie. Czy któregoś dnia spojrzy w lustro i pomyśli o tym jak dobrze jest żyć? Chciał wrócić do swoich przyjaciół i być dla nich taką osobą, na jaką zasługują. Chciał być dla siebie samego kimś, kto ma znaczenie.

Ujrzał przed sobą rządek drzewek, które miały na sobie owoce i uśmiechnął się, przyspieszając kroku. Z czasem dostrzegł jednak, że najwyraźniej nie był sam w sadzie, gdy jego oczom ukazała się sylwetka chłopaka. Otworzył usta by zaznaczyć swoją obecność, lecz sparaliżowało go, gdy chłopak odwrócił się w jego stronę.

- Jongdae?

Zmroziło go i stanął w bezruchu. Wszystko, co tak usilnie próbował odrzucić i ukryć w ciemnościach swojej osoby, wróciło i uderzyło go z podwójną mocą. Mogły minąć lata, a on i tak wszędzie by go poznał - tę twarz, ten głos, tę aurę wokół. Cofnął się o krok, gdy poczuł jak mocno bije mu serce.

- To ty Jongdae, prawda? Co ty tu robisz? Dlaczego tu je- Czy ty chciałeś się--Och, och nie Jongdae. Dlaczego?

Junmyeon. Kim Junmyeon we własnej osobie, wpatrywał się teraz w niego z niedowierzaniem odmalowanym na twarzy i koszem mandarynek w ręku.

- To ty - to było jedyne, co Jongdae powiedział. Miał ściśnięte gardło, a jego oczy zrobiły się niebezpiecznie mokre. Junmyeon podszedł bliżej, przez co Jongdae cofnął się jeszcze bardziej - Nie.

Junmyeon spojrzał na niego ze smutkiem.

- Proszę - powiedział błagalnie. - Jongdae.

- Nie.

Jongdae nie zawahał się ani chwilę. Odwrócił się na pięcie i pobiegł przed siebie, nie zważając na krzyki i wołania za swoimi plecami. Ignorując zaskoczone pytania mieszkańców domu, popędził po schodach i wparował do pokoju, zamykając za sobą drzwi. Nie było w nich zamków, ale miał nadzieję, że głośne trzaśnięcie dało do zrozumienia jakie ma podejście do rozmowy w tej chwili. Nie obchodziło go teraz, co mogli sobie o nim pomyśleć już pierwszego dnia. Nie miało to znaczenia. Nic nie miało znaczenia. Jongdae próbował teraz nie utopić się we własnych wytępianych przez lata uczuciach i wspomnieniach. Nawałnica goryczy i żalu stopniowo zalewała jego umysł, kiedy rzucił się na łóżko i zaczął krzyczeć w poduszkę. To była ostatnia rzecz, której się spodziewał. To była ostatnia osoba, którą chciał obecnie zobaczyć. Nie był już taki pewien, czy dalej ma szansę na odzyskanie chęci do życia.